De Kostgangers maakten vijf audioportretten van berggebruikers. Beluister de portretten hieronder:
Audioportretten
Gino Bombrini
De tribune
Het is al jarenlang een lokale gewoonte, Pinkpop kijken vanaf de top van de Wilhelminaberg. Ook Gino Bombrini herinnert zich nog goed de opwinding die hij voelde wanneer hij als jongetje van huis richting de berg liep, om vanaf daar naar de muziek te luisteren en de deinende mensenmassa voor het hoofdpodium gade te slaan.
Nu hij inmiddels een succesvol muzikant is, de hele wereld heeft rondreist, en uiteindelijk zelf met z’n band op Pinkpop heeft gespeeld, kan hij de betekenis van die traditie steeds beter duiden. De saamhorigheid tijdens dat terugkerende muzikale moment, op die specifieke plek met weids uitzicht over de omgeving, is een ervaring die hem heeft doen wortelen.
Jeu Smeets
Spiegel
Jeu Smeets neemt je mee op een bewustwordingswandeling op de Wilhelminaberg. Een kabbelende beekje, de trappen, het uitzicht, iets kleins als een bloem of een scheve tak. Al wandelend kan dat allemaal aanleiding zijn voor innerlijke reflectie. Jeu gebruikt hiervoor graag de flanken van de berg omdat hij die door en door kent. Hij heeft er hoge pieken en diepe dalen doorgemaakt.
Als jongvolwassene werkte Jeu er als skileraar. Hij was betrokken, sociaal en vooral altijd aanwezig. Maar toen zijn werk als skileraar stopte, voelde dat alsof de grond onder zijn voeten wegviel. Hij werd een wrak, mentaal en fysiek. Hij krabbelde op via coaching, meditatie en natuurgeneeskunde. En met die bagage keert hij nu zelf weer terug naar de berg. “En dus de berg is ja, het leven. Wauw. Fijn dat ik er ben.”
Marcel Beckers
De vrijplaats
De Wilhelminaberg heeft aanvankelijk de status van een niemandsland. Een omschrijving die in eerste instantie niet aantrekkelijk klinkt. Maar niets is minder waar volgens Marcel Beckers – de trotse voorzitter van Mountainbike-vereniging Discovery. Juist door deze status waren er minder strenge regels voor gebruikers dan bijvoorbeeld in een natuurgebied. En die vrijheid en creativiteit om te improviseren geven de berg een ruig randje. Allemaal elementen die een mountainbiker als Marcel kan waarderen bij het rijden van uitdagende tracks.
Dat die speelruimte ook verantwoordelijkheid met zich meebrengt weet de voorzitter als geen ander. Al vanaf de jaren ‘90 draagt hij, samen met de talloze vrijwilligers, zorg voor de aangelegde routes op en om de berg. En daarmee houdt Marcel ook oog voor de andere bezoekers. Want de interesse in het gebruik van deze vrijplaats heeft hij in de loop der jaren sterk zien groeien.
Sissie de Vree
De piste
Ze is de keizerin van de piste. Eind tachtig inmiddels. Maar elke week is Sissie de Vree in Snowworld te vinden. Al eindeloos vaak is ze van de Wilhelminaberg komen zwieren. Skiën noemt ze dansen in de sneeuw. De eerste 20 jaar deed ze dat van de borstelbaan die was aangelegd door de legendarische skiër Sigi Moser. En sinds de komst van Snowworld daalt ze keer op keer af in echte sneeuw, met volle teugen genietend.
Met zo’n lange overdekte skibaan in Zuid-Limburg, voelt Sissie zich een bevoordeeld mens. Dat die piste zich toevallig op de Wilhelminaberg bevindt, is overigens van ondergeschikt belang. Hij had net zo goed op de berg van Vaals kunnen liggen. Zeker nu je door de indoor-skipiste volledig afgesloten bent van de omgeving buiten. Snowworld is een wereld op zich, één waar het altijd winter is, los van het seizoen, de weersomstandigheden of de ligging.
Viviënne Crutzen
Het symbool
Dat het leven soms vele verrassingen in petto heeft, blijkt uit het verhaal van Viviënne Crutzen. Ze groeit op in de jaren ‘50, een tijd waarin nog alles wordt bepaald door de Katholieke kerk en de mores van de mijn. Een tijd waarop volgens Viviënne vaak wordt teruggekeken met vals sentiment en opgepoetste nostalgie.
De ouders van Viviënne weten al vroeg dat hun kind een genetische aandoening heeft, maar kiezen ervoor dit te verbergen. Pas als volwassene ontdekt Viviënne dit geheim. Het zet haar leven op z’n kop. De ontkenning van de werkelijkheid, en de behoefte om de schijn op te houden alsof alles in orde is, ziet Viviënne ook terug in de verheerlijking van het mijnverleden. En de Wilhelminaberg vormt daarbij het ultieme symbool voor de maskerade waarin zij opgroeide.
